پوشش دافع قطرات آب با الهام از بافت بدن حشرات

با استفاده از بررسی سطح بدن حشرات، محققان دانشگاه پنسیلوانیا به جزئیاتی در باره نانوساختارهایی که تا پیش از این ناشناخته بوده است، دست یافتند. از این نانوساختارها می­توان به عنوان پوشش های مقاوم دافع آب  استفاده کرد.

با توجه به توانایی دفع بیشتر قطرات آب این نانوساختار، علاوه بر سایر کاربردهای فراوانی که دارد، می­توان از آن در تجهیزات محافظتی در برابر ذرات حاوی ویروس مانند ویروس کوئید 19 استفاده کرد. در دهه های گذشته طراحی سطوح آبگریز مبتنی بر گیاهانی مانند برگ نیلوفر آبی بوده است. مهندسان به صورت کلاسیک از این ساختارها برای ایجاد سطوح فوق آبگریز و یا دافع آب الهام گرفته­‌اند. بافت روی سطوح تنک بوده و نسبت بافت سطحی کم می­باشد که موجب نگهداری یک لایه بسیار نازک هوا روی سطح که دارای نانوساختارهای کرک مانند با درصد پایین هستند، می­گردد. این ساختار باعث می­شود که اگر قطرات آب روی سطح و بالای این لایه نازک هوا شناور شد، چسبندگی با سطح نداشته باشد. از آنجایی که این ساختار به خوبی عمل میکند، بنابراین پوشش های که بشر نیز به تقلید می­سازد نانوساختارهای با چگالی پایین می­باشد.

در این گزارش یک روش متفاوت معرفی شده است. با بررسی سطوحی مانند چشم پشه (mosquito)، بدن دم فنری (springtail) و یا بال جیرجیرک (cicada)  با استفاده از میکروسکوپ الکترونی محققان دریافتند که تارهای نانومتری روی این سطوح وجود دارد که داراری چگالی بالا و پرپشتی هستند. پس از بررسی های بیشتر این عزیمت از ساختارهای گیاهی، می­تواند مزایای بیشتری در پوشش های دافع آب خلق کند.